5/2/22

Ρογκάς 2022 ή που πας ρε Καραμήτρο στα βουνά με χιόνι;

Ρογκάς 2022 ή που πας ρε Καραμήτρο στα βουνά με χιόνι; Ούτε το βουνό σου (πολυ-)αρέσει για τρέξιμο ούτε το χιόνι… Από καιρό, μετά από μια συμμετοχή σε αγώνα στο Παρανέστι ήθελα να κάνω ακόμα κάποιο αγώνα βουνού, να το δοκιμάσω και πάλι, όντας ασφάλτινος και αργός δρομέας. Ο πρώτος αγώνας σχετικά κοντά, που παρουσιάστηκε ήταν ο Ρογκάς στην περιοχή του Λιτόχωρου Ολύμπου. 26+ χλμ με 1880 μέτρα αθροιστική υψομετρική διαφορά (ανάβαση) στις χαμηλές κορυφές του Ολύμπου (κάτω των 1400 μέτρων) φάνταζε μέσα στις δυνατότητές μου (για τερματισμό φυσικά, όχι για καλό χρόνο). Από συναθλητές άκουσα ότι πιθανόν να έχει λίγο ‘χιονάκι’ που συνήθως δεν εμποδίζει στον αγώνα. Δεν έχασα χρόνο και Πρωτοχρονιάτικα δήλωσα τον αγώνα… Από τα μέσα Ιανουαρίου ο καιρός χάλασε αρκετά και οι πληροφορίες έλεγαν για αρκετό χιόνι στη διαδρομή. Γινόταν και σύσταση για ειδικό εξοπλισμό, κυρίως για αλυσίδες παπουτσιών και γκέτες χιονιού. Παρά την σχετική αντιπάθεια μου για το χιόνι, τα νέα μάλλον με “έφτιαχναν” παρά με αποθάρρυναν. Γνωστοί και φίλοι (μη δρομείς) προσπάθησαν να με αποτρέψουν αλλά μάταια. Τελικά δανείστηκα αλυσίδες από φίλο δρομέα αλλά και σακίδιο, και κατά τα άλλα αρκέστηκα στον δικό μου εξοπλισμό. Αποφάσισα μάλιστα να φορέσω τα παλιά μου Challenger που, αν και ταλαιπωρημένα, είναι αδιάβροχα μήπως αποφύγω το (πιθανό) βρέξιμο και πάγωμα των ποδιών. Ούτε σκούφο δεν είχα και έτσι πήρα ένα extra buff για να καλύψω τα αυτιά μου, αν χρειαστεί. Την ημέρα του αγώνα ήμουν καμιά ώρα νωρίτερα στο Λιτόχωρο. Πήρα το νούμερο, ετοίμασα τα πάντα, φορτώθηκα το σακίδιο (με τις αλυσίδες και διάφορα άλλα –τελικά- άχρηστα) στους ώμους και κινήθηκα προς την εκκίνηση. Λόγω του κορωνοϊού γίνονταν ατομικές εκκινήσεις όποτε ήθελε κανείς από 9.30 μέχρι 10.00. (Συμπληρωματικά να πω ότι μου άρεσε αυτός ο τρόπος εκκίνησης αν και μάλλον δυσκολεύει αρκετά τον χρονομέτρη). 
Ξεκίνησα μόνος μου σίγουρος ότι θα βρω παρέα ανάλογα με τον ρυθμό που θα έχω. Η διαδρομή ξεκινάει επίπεδη δίπλα στον Ενιπέα σε ομαλό μονοπάτι. Μετά γίνεται ανηφορικό για 3 χλμ περίπου με άνοδο 650+ μέτρα. Στην αρχή του ανεβάσματος είχα ήδη σκάσει από τη ζέστη οπότε αφαίρεσα τα γάντια και το buff λαιμού που είχα. Αρκετοί συν-δρομείς είχαν επίσης ζεσταθεί καθώς ήταν ντυμένοι και πιο βαριά. Σιγά-σιγά εμφανιζόταν χιόνι στα πλάγια του μονοπατιού αλλά βάδιζα άνετα με τα παπούτσια. Χρησιμοποιούσα βέβαια και τα μπατόν για περισσότερη σταθερότητα. Ο ανήφορος τέλειωσε σύντομα στη θέση ‘Χαντόλια’ και άρχισε μια σχετικά ομαλή κατηφόρα. Χιόνι υπήρχε πλέον και στο μονοπάτι γλιστρώντας ελαφρά, και με ανάγκαζε να κόβω ταχύτητα σε κάθε στροφή καρφώνοντας και τα μπαστούνια για περισσότερη σταθερότητα. Η διαδρομή φαντάζομαι θα ήταν ωραία αλλά η προσοχή μου ήταν στραμμένη στα πατήματά μου. Μετά από 4 περίπου χλμ το μονοπάτι έγινε απότομα κατηφορικό (κατεβαίνοντας προς τον Ενιπέα) και τα γλιστρήματα αυξήθηκαν. Ευτυχώς είχε τοποθετηθεί ένα σκοινί από τη διοργάνωση και μπόρεσα να κατέβω μάλλον κρεμάμενος παρά βαδίζοντας. Η αίσθηση ήταν τουλάχιστο διασκεδαστική. Μετά από μια μικρή ανηφορίτσα για ένα χλμ φτάσαμε στο παλιό Μοναστήρι όπου βρίσκεται ο πρώτος σταθμός υποστήριξης του αγώνα (9ο χλμ). Πήρα λίγες σταφίδες, ήπια λίγο Cola και, ακούγοντας τη συμβουλή των εθελοντών (επειδή θα βρω μπόλικο χιόνι ψηλότερα ειδικά στα ανήλια τμήματα) τοποθέτησα τις αλυσίδες στα παπούτσια μου. Με τις αλυσίδες η σταθερότητα στο χιόνι αυξήθηκε κατά πολύ. Κινούμαι με καλή παρέα από άλλους δρομείς όπως το έμπειρο Χρήστο που βγάζει συχνά φωτογραφίες .Το μονοπάτι είναι ανηφορικό για ένα χλμ, μετά ακολουθεί πλάτωμα και ο χείμαρρος Κοκκώνας όπου γλύστρισα ελαφρά και έβρεξα λίγο το Αρ μου πόδι. Μετά από μικρή κατηφόρα πέρασα και δεύτερο χείμαρρο (χωρίς βρέξιμο) και άρχισε η ανάβαση ~2 χλμ με ήπια κλίση (άνοδο 200 μ) προς την κορυφή Γκόλνα όπου ήταν ο δεύτερος σταθμός τροφοδοσίας σε υψόμετρο 1033 μέτρων, στο 14ο+ χλμ της διαδρομής. Χαρούμενοι εθελοντές μας καλωσόρισαν. Πήρα βιαστικά λίγες σταφίδες και έφυγα. Ακολουθεί χιονισμένο μονοπάτι με ανηφοροκατηφόρες για 1 χλμ και μετά αρχίζει ή άνοδος (1.3 χλμ/300 μ ανάβαση) για την Απανή Τσουκνίδα (υψομ. 1350 μ). Το χιόνι είναι αρκετό (μισό μέτρο;) και το μονοπάτι δεν διακρίνεται θαμμένο από κάτω. Ευτυχώς υπάρχουν τα βήματα των προηγηθέντων δρομέων (το καλό του να είσαι αργός δρομέας) και τα ακολουθούσα εύκολα βουλιάζοντας στο χιόνια σε κάθε βήμα. Τα μπατόν χώνονται βαθιά και ενίοτε σκαλώνουν στο παχύ στρώμα του χιονιού τραβώντας με πίσω (σταματώντας με) και διασκεδάζοντας με αφάνταστα. Τουλάχιστον με τις αλυσίδες δεν γλιστράω. Τα πόδια μου κρυώνουν ελαφρά αλλά όχι τα χέρια μου (δεν έβαλα καθόλου τα γάντια μετά το 2ο χλμ που τα είχα βγάλει) ούτε το κεφάλι. Μάλλον ο αγώνας με κρατάει ζεστό. Φόρεσα μόνο το buff στο λαιμό γιατί ερχόντουσαν στα ανοίγματα κάτι ριπές παγωμένου αέρα. Στη χιονισμένη Τσουκνίδα υπήρχε σημείο ελέγχου και καταγραφής του χρόνου (πέρασα 4h 14’). Τα δύσκολα θεωρητικά τελείωσαν, ανεβήκαμε στο ψηλότερο σημείο έχοντας κάνει τα 1700 από τα 1880 της αθροιστικής-συνολικής ανάβασης. Τώρα θα μας πάρει η κατηφόρα (του βουνού όχι –ακόμα- της ζωής)… Από την Τσουκνίδα αρχίζει ένα κατηφορικό κομμάτι ~3 χλμ (475 μέτρα κάθοδος) σε μονοπάτι που κατεβαίνει φιδογυριστά θαμμένο στο χιόνι. Φεύγω τρέχοντας, τα παπούτσια μου με τις αλυσίδες είναι σταθερά στο χιόνι αλλά χρησιμοποιώ και τα μπαστούνια στις στροφές για μεγαλύτερη σταθερότητα. Ακολουθώ ένα δρομέα που κατεβαίνει αρκετά γρήγορα και μάλιστα χωρίς αλυσίδες ούτε μπατόν. Στις μικρές ευθείες επιταχύνει και φτάνοντας στις στροφές ψιλομπατάρει και τις παίρνει συχνά γλιστρώντας, χωρίς βέβαια να πέφτει. Γρήγορα φτάνουμε άλλους 2 που κατεβαίνουν παρέα με ένα σκύλο που υπέθεσα ότι ήταν δικός τους (μου έμοιασε με λυκόσκυλο αλλά δεν είμαι σίγουρος αφού μάλλον κοίταζα το μονοπάτι και όχι το περιβάλλον). Κάποια στιγμή το σκυλί (μας) βαρέθηκε και επιτάχυνε παίρνοντας τις στροφές με φανταστική ταχύτητα (το σώμα του γυρνούσε σχεδόν κάθετα, μου θύμισε τα παλιά κινούμενα σχέδια που έβλεπες τα πίσω πόδια να προσπερνούν τα μπροστινά). Γρήγορα εξαφανίστηκε. Ο μπροστά από μένα δρομέας συνέχιζε να κατεβαίνει γλιστρώντας χωρίς να πέφτει ενώ αντίθετα ο πιο μπροστά, σε μια απότομη κατηφόρα έπεσε γλιστρώντας μερικά μέτρα παρακάτω. Καθώς πήγα να πιάσω το μπαστούνι του που έμεινε ψηλότερα (μπροστά μου) γλίστρησα και εγώ και έσκασα στο μαλακό χιόνι με τα οπίσθια. Γρήγορα σηκωθήκαμε όλοι και συνεχίσαμε. Ο ρυθμός ήταν μάλλον γρήγορος για μένα και αποφάσισα να κόψω λίγο ταχύτητα οπότε έμεινα μόνος μου. Κατά τόπους άρχισαν να εμφανίζονται βράχοι ανάμεσα στο χιόνι και φοβόμουνα μην στραβώσουν τα καρφιά των αλυσίδων. Σε λίγη ώρα (συνολικά 4:50) έφτασα στο τελευταίο σταθμό στη θέση ‘Ντελή’. Κλασικά (σταφίδες με κόλα) και γρήγορα έφυγα αφού ένας εθελοντής μου συνέστησε να κρατήσω ακόμα τις αλυσίδες γιατί έχει χιόνια για ‘κανα’ χιλιόμετρο ακόμα. Πήρα την κατηφόρα και σύντομα έφτασα στο κατώτερο σημείο μεταξύ των βουνών. Ακολούθησε μια ανηφορική διαδρομή 800 περίπου μέτρα (με άνοδο 100 μ) στο μέσο της οποίας αφαίρεσα τις αλυσίδες. Ακόμα υπήρχε κάτω λίγο χιονάκι που με ανάγκαζε να κόβω στις στροφές αλλά δεν προβλημάτιζε. Το κατηφορικό μονοπάτι που ακολούθησε ήταν αρκετά ανώμαλο με διάφορα κατσάβραχα αλλά τρεχόταν με μέτρια ταχύτητα (και μικρή βοήθεια από τα μπατόν στις στροφές. Είχε και πιο εύκολα χωμάτινα τμήματα. Κατεβαίνοντας έφτασα σε ένα σημείο όπου διέκρινα κάποιες ασπροκόκκινες ταινίες ανάμεσα στα δέντρα αριστερά ενώ το μονοπάτι συνέχιζε ίσια. Περίμενα λίγο και με έφτασε ο επόμενος δρομέας. Μπήκα ανάμεσα στα δέντρα αρκετά (είχε και άλλες ταινίες) και διαπίστωσα ότι κατέληγε σε άλλο μονοπάτι αριστερά από ένα ξύλινο κιόσκι, αλλά ήταν ιδιαίτερα δύσβατο. Γυρίσαμε με τον άλλον πίσω και ακολουθήσαμε το κανονικό μονοπάτι (είχε επίσης σήματα) που έβγαζε στο ίδιο περίπου σημείο δεξιά από το κιόσκι. Συνεχίσαμε την κατηφόρα πλησιάζοντας το Λιτόχωρο. Βρήκα φυτευτές πέτρες δίκην σκαλιών και μετά από λίγο ένα πλακόστρωτο που καλύπτει αυλάκι ύδρευσης όπου κινιόταν αμέριμνα μια περιπατήτρια (ελπίζω να μην τρόμαξε…). Αφού είχα πλέον γλιτώσει από τα χιόνια έπεσα στις λάσπες (από το αυλάκι) που γλιστρούσαν και κολλούσαν χειρότερα. Σε μια λασπώδη κατηφόρα έφαγα χώμα (μάλλον λάσπη). Τι σημασία βέβαια έχει όταν σου μένουν 1-2 χλμ; Συνεχίσαμε στην κατηφόρα ώσπου ξαφνικά βρεθήκαμε στην όχθη του Ενιπέα. Φαινόταν σημάδι απέναντι αλλά το νερό ήταν πολύ και προσπαθώντας να περάσω βούτηξα μέσα (πάλι) το αριστερό μου πόδι. Ανεβήκαμε, βρήκαμε τελικά το γεφυράκι και μπήκα στην τελική κατηφόρα δίπλα από τον Ενιπέα προς Λιτόχωρο. Τερματισμός (αφού άνοιξα το αντιανεμικό να φαίνεται η φανέλα του ΣΜΝΛ) σε 5:56 που ακολούθησε καρφίτσωμα παράσημου στο στήθος. Pas mal, όπως λέει και ένας διαδικτυακός φίλος δρομέας, ικανοποιητικός χρόνος, τουλάχιστον ήμουν μέσα στο κανονικό χρονικό όριο του αγώνα (εξίμιση ώρες, αλλά λόγω συνθηκών επεκτάθηκε στο 8ώρο). Συνολικές εντυπώσεις πολύ καλές. Με το χιόνι που υπήρχε, είναι μάλλον απαιτητικός αγώνας αλλά όχι δύσκολος (αφού τερμάτισα…). Οι συνθήκες ήταν καλές και το κρύο λίγο (τελικά δεν έβαλα ούτε γάντια ούτε σκούφο-buff και μάλλον ήμουν μέτρια ντυμένος, κάποιοι βέβαια ήταν πιο ελαφρά με κοντομάνικα και σορτσάκι). Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το πόσο εύκολα και σταθερά κινούνται οι αμιγώς βουνίσιοι δρομείς ιδιαίτερα στην κατηφόρα. Δεν πιστεύω να φτάσω ποτέ σε αυτό το επίπεδο και μάλλον θα παραμείνω οπαδός της ασφάλτου (ή έστω του χωματόδρομου). Πάντως άξιζε η προσπάθεια, η εμπειρία ήταν μοναδική και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όλους. Σίγουρα πάντως, αν είμαι καλά, θα δοκιμάσω σύντομα και κάποια άλλη βουνίσια διαδρομή… Ο σκοπός συγγραφής του παρόντος είναι η ενημέρωση για τον Ρογκά που μου άφησε ωραίες εντυπώσεις και αναμνήσεις. Πολλά από αυτά που αναφέρω είμαι σίγουρος ότι φαντάζουν απλά, ίσως και αστεία στα αυτιά των ‘βουνίσιων’ δρομέων. Νομίζω πάντως ότι είναι μια επιπλέον ευκαιρία να γνωρίσουν και άλλοι τον συγκεκριμένο αγώνα και το ορεινό τρέξιμο. Για τον ΣΜΝΛ και για όλους τους φίλους και δρομείς Ραντεβού στο Γεντίκι στις 20 Φεβρουαρίου. Φώτης