Σας παρουσιάζουμε πως βίωσαν συναθλητές μας τη συμμετοχή στον 37ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών και το μοιράζονται μαζί σας. Ακολουθούν οι σκέψεις τους όπως ακριβώς θέλησαν να τις μοιραστούν μαζί μας!
Συγχαρητήρια σε όλους για τη συμμετοχή και τον τερματισμό στον 37ο ΑΜΑ.
Ο 37ος Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθηνών ήταν για μένα ο έβδομος μαραθώνιος που θα έτρεχα. Ήδη είχα τρέξεις άλλους έξι, οι τέσσερις από τους οποίους ήταν στην Αθήνα. Το κλίμα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου δεν ήταν καλό. Μυικοί τραυματισμοί, έκτακτες επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις με ανάγκασαν να μείνω πολύ πίσω στην προπόνησή μου. Δύο φορές κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου αποφάσισα να εγκαταλείψω την ιδέα, γιατί δεν μου έβγαινε χρονικά, αλλά επανερχόμουν. Μία εβδομάδα πριν από τον αγώνα αρρώστησα! Αρχικά αποφάσισα να εγκαταλείψω οριστικά την προσπάθεια. Θεώρησα αν μη τι άλλο ότι όλα αυτά ήταν «σημάδια» από το σύμπαν, που μου έλεγε να μην τρέξω φέτος. Λίγες ημέρες πριν από τον αγώνα κι ενώ είχα εγκαταλείψει οριστικά τις προπονήσεις που θα με διατηρούσαν σε μια καλή φυσική κατάσταση, κάπου πήρε το μάτι μου μια ρήση του Τζων Κέννεντυ (JFK), “When the going gets tough, the tough get going” («όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν»)! Αυτό ήταν, αφού είχα και τη σχετική διαβεβαίωση από τον γιατρό μου ότι η φαρμακευτική αγωγή που έπαιρνα δεν επηρέαζε την καρδιακή ή άλλη λειτουργία του οργανισμού μου, αποφάσισα να τρέξω.
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ στη διαδρομή, ειδικά στα τελευταία χιλιόμετρα. Δεν έκανα τον καλύτερο χρόνο, δεν ήταν καν εύκολο για μένα να τερματίσω, όμως δεν το μετάνιωσα. Καθώς έμπαινα στο Καλλιμάρμαρο συνειδητοποίησα αυτό που είχα ακούσει από παλαιότερους μαραθωνοδρόμους: «κάθε φορά που αντικρίζεις το Παναθηναϊκό Στάδιο, η συγκίνηση είναι η ίδια, όπως την πρώτη φορά».
Γκέκας Απόστολος
«Πρωί 10ης Νοεμβρίου 2019. Μαραθώνας. Στέκομαι στην εκκίνηση του αυθεντικού μαραθωνίου για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Είμαι ενθουσιασμένη,είμαι χαρούμενη, αλλά συνάμα είμαι φοβισμένη...Έχω κάνει καλή και σωστή προετοιμασία με πολλές θυσίες, με πολύ κόπο, με πίεση χρόνου και αρκετές δυσκολίες..Δεν έχω στόχο χρόνου. Θέλω μονάχα να μπω υγιής στο Καλλιμάρμαρο...Ξέρω ότι η κλασσική διαδρομή είναι απαιτητική, είναι δύσκολη...Δεν αστειεύεται, δε χαρίζεται...δε σε αφήνει να την υποτιμήσεις... Μπλοκ 9 λοιπόν και ξεκινάμε!Και φέτος έχω τη χαρά να τρέχω παρέα με μια ομάδα φίλων που μοιραστήκαμε προπονήσεις, αγωνίες, χαρές, χιλιόμετρα, ανηφόρες...ο έμπειρος Δημήτρης, η Ζίνα, η Μαριάννα, ο Στέλιος, η Μιχάελα, ο Πάνος, ο Αστέρης και η Αλεξάνδρα ξεκινήσαμε παρέα. Τα πρώτα χιλιόμετρα κύλησαν εύκολα, με συγκρατημένο ενθουσιασμό...όλα ήταν καλά...το σώμα μου όμως μου έστελνε ανησυχητικά μηνύματα..δεν ήμουν στην καλύτερη κατάσταση...δεν ήμουν σε καλή μέρα...ο καιρός ιδιότροπος...υγρασία και βροχούλα και κόντρα αέρας...κουράστηκα γρήγορα...έμεινα πίσω από την παρέα. Ο Δημήτρης δε με άφησε. Έτρεξε δίπλα μου για να μην τα παρατήσω. Θυσίασε μια ενδεχομένως καλύτερη προσωπική επίδοση για να με προσέχει...Δε θα τα παρατήσω έλεγα μέσα μου. Για την Κατερίνα, για να της πάω το μετάλλιο. Για μένα και τους κόπους μου...Πρέπει να μπω στην Αθήνα....Κάθε χιλιόμετρο και μια νίκη. Κάθε νίκη και περισσότερη ελπίδα...Στο 32ο χλμ ξέρω ότι θα τερματίσω. Έχει λιακάδα.Βάζω μουσική. Ντοπάρομαι. Τρέχω μόνο. Τρέχω με χαρά! Τρέχω με ανυπομονησία. Με μια εσωτερική δύναμη που δεν ξερεις ότι την έχεις αν δεν τρέξεις στην κλασσική διαδρομή! Άλλα 5χλμ! Τα πόδια πονάνε αλλά η ψυχή τους έχει φορέσει φτερά! Κοιτάζω το Δημήτρη πάντα δίπλα μου και κάποια στιγμή δακρύζω...μην κλαις μου λεει!τελειώσαμε!!μπαινουμε στο Καλλιμάρμαρο και είμαι περήφανη!ειμαι ενθουσιασμένη και χαρούμενη!Τερματιζουμε χέρι χέρι με τον συνοδοιπόρο μου και είμαι ευγνώμων που αξιώθηκα άλλη μια φορά να ολοκληρώσω ένα τέτοιο άθλο...οι αγκαλιές των φίλων πνίγονται σε γέλια και σε δάκρυα! Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος είναι καθε φορά μια μεγαλειώδης, μια μοναδική εμπειρία! Η κλασική διαδρομή σου μαθαίνει την υπομονή, την επιμονή, την αντοχή, την αλληλεγγύη. Σου φανερώνει τη δύναμη που έχεις μέσα σου. Σε απογυμνώνει σαν άνθρωπο,μαρτυρά το χαρακτήρα σου. Σε ατσαλώνει και γι αυτό σε βελτιώνει...είθε να αξιωθούμε να το ζήσουμε και του χρόνου!»
Καραμανώλη Ουρανία
Ξεκινάμε πάντα χαρούμενοι όλοι μας όταν έχουμε δηλωθεί να τρέξουμε στον κλασσικό της Αθήνας.
Για μένα προσωπικά ο μαραθώνιος αυτός είναι η ανταμοιβή των κόπων μου όλης της χρονιάς.
Ετσι ξεκίνησα και εγώ για Αθήνα με το βραδυνό τρένο και φτάνοντας χαρούμενος και γεμάτος προσμονή όλα ομως χάθηκαν σε 2 λεπτα.
Κάποιος επιτήδειος μου έκλεψε την βαλίτσα μέσα από το βαγονι μόλις το τρένο έπιασε Αθήνα.
Χάθηκαν αθλητικά ρούχα προσωπικα είδη εξοπλισμός για τον μαραθώνιο και ένα μηχάνημα απνοιων αξίας 1500 ευρω.
Αλλά το ότι σε τσαλακώνουν την ψυχολογία σου δεν είναι λόγος να εγκατάλειψης.
Έτσι και εγώ μέσω κάποιου φίλου που μου πρόσφερε απλόχερα την βοήθεια του και μέσω του γαμπρού μου μάζεψα αυτά τα λιγοστά απαραιτητα και τον έτρεξα με δύναμη ψυχής των τερμάτισα σε 6ωρες και ήμουν γρηγορότερος κατά 1και μισή ώρα από το 2017.
Τα ξέχασα όλα τερματιζοντας και δέχτηκα πολλά συγχαρητήρια μυνήματα από γνωστούς και αγνώστους για το ότι δεν εγκατεληψα το όραμα....
Ο 37ος Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθηνών ήταν για μένα ο έβδομος μαραθώνιος που θα έτρεχα. Ήδη είχα τρέξεις άλλους έξι, οι τέσσερις από τους οποίους ήταν στην Αθήνα. Το κλίμα κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου δεν ήταν καλό. Μυικοί τραυματισμοί, έκτακτες επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις με ανάγκασαν να μείνω πολύ πίσω στην προπόνησή μου. Δύο φορές κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας μου αποφάσισα να εγκαταλείψω την ιδέα, γιατί δεν μου έβγαινε χρονικά, αλλά επανερχόμουν. Μία εβδομάδα πριν από τον αγώνα αρρώστησα! Αρχικά αποφάσισα να εγκαταλείψω οριστικά την προσπάθεια. Θεώρησα αν μη τι άλλο ότι όλα αυτά ήταν «σημάδια» από το σύμπαν, που μου έλεγε να μην τρέξω φέτος. Λίγες ημέρες πριν από τον αγώνα κι ενώ είχα εγκαταλείψει οριστικά τις προπονήσεις που θα με διατηρούσαν σε μια καλή φυσική κατάσταση, κάπου πήρε το μάτι μου μια ρήση του Τζων Κέννεντυ (JFK), “When the going gets tough, the tough get going” («όταν η συνέχεια γίνεται ζόρικη, οι ζόρικοι συνεχίζουν»)! Αυτό ήταν, αφού είχα και τη σχετική διαβεβαίωση από τον γιατρό μου ότι η φαρμακευτική αγωγή που έπαιρνα δεν επηρέαζε την καρδιακή ή άλλη λειτουργία του οργανισμού μου, αποφάσισα να τρέξω.
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ στη διαδρομή, ειδικά στα τελευταία χιλιόμετρα. Δεν έκανα τον καλύτερο χρόνο, δεν ήταν καν εύκολο για μένα να τερματίσω, όμως δεν το μετάνιωσα. Καθώς έμπαινα στο Καλλιμάρμαρο συνειδητοποίησα αυτό που είχα ακούσει από παλαιότερους μαραθωνοδρόμους: «κάθε φορά που αντικρίζεις το Παναθηναϊκό Στάδιο, η συγκίνηση είναι η ίδια, όπως την πρώτη φορά».
Γκέκας Απόστολος
«Πρωί 10ης Νοεμβρίου 2019. Μαραθώνας. Στέκομαι στην εκκίνηση του αυθεντικού μαραθωνίου για τρίτη συνεχόμενη χρονιά. Είμαι ενθουσιασμένη,είμαι χαρούμενη, αλλά συνάμα είμαι φοβισμένη...Έχω κάνει καλή και σωστή προετοιμασία με πολλές θυσίες, με πολύ κόπο, με πίεση χρόνου και αρκετές δυσκολίες..Δεν έχω στόχο χρόνου. Θέλω μονάχα να μπω υγιής στο Καλλιμάρμαρο...Ξέρω ότι η κλασσική διαδρομή είναι απαιτητική, είναι δύσκολη...Δεν αστειεύεται, δε χαρίζεται...δε σε αφήνει να την υποτιμήσεις... Μπλοκ 9 λοιπόν και ξεκινάμε!Και φέτος έχω τη χαρά να τρέχω παρέα με μια ομάδα φίλων που μοιραστήκαμε προπονήσεις, αγωνίες, χαρές, χιλιόμετρα, ανηφόρες...ο έμπειρος Δημήτρης, η Ζίνα, η Μαριάννα, ο Στέλιος, η Μιχάελα, ο Πάνος, ο Αστέρης και η Αλεξάνδρα ξεκινήσαμε παρέα. Τα πρώτα χιλιόμετρα κύλησαν εύκολα, με συγκρατημένο ενθουσιασμό...όλα ήταν καλά...το σώμα μου όμως μου έστελνε ανησυχητικά μηνύματα..δεν ήμουν στην καλύτερη κατάσταση...δεν ήμουν σε καλή μέρα...ο καιρός ιδιότροπος...υγρασία και βροχούλα και κόντρα αέρας...κουράστηκα γρήγορα...έμεινα πίσω από την παρέα. Ο Δημήτρης δε με άφησε. Έτρεξε δίπλα μου για να μην τα παρατήσω. Θυσίασε μια ενδεχομένως καλύτερη προσωπική επίδοση για να με προσέχει...Δε θα τα παρατήσω έλεγα μέσα μου. Για την Κατερίνα, για να της πάω το μετάλλιο. Για μένα και τους κόπους μου...Πρέπει να μπω στην Αθήνα....Κάθε χιλιόμετρο και μια νίκη. Κάθε νίκη και περισσότερη ελπίδα...Στο 32ο χλμ ξέρω ότι θα τερματίσω. Έχει λιακάδα.Βάζω μουσική. Ντοπάρομαι. Τρέχω μόνο. Τρέχω με χαρά! Τρέχω με ανυπομονησία. Με μια εσωτερική δύναμη που δεν ξερεις ότι την έχεις αν δεν τρέξεις στην κλασσική διαδρομή! Άλλα 5χλμ! Τα πόδια πονάνε αλλά η ψυχή τους έχει φορέσει φτερά! Κοιτάζω το Δημήτρη πάντα δίπλα μου και κάποια στιγμή δακρύζω...μην κλαις μου λεει!τελειώσαμε!!μπαινουμε στο Καλλιμάρμαρο και είμαι περήφανη!ειμαι ενθουσιασμένη και χαρούμενη!Τερματιζουμε χέρι χέρι με τον συνοδοιπόρο μου και είμαι ευγνώμων που αξιώθηκα άλλη μια φορά να ολοκληρώσω ένα τέτοιο άθλο...οι αγκαλιές των φίλων πνίγονται σε γέλια και σε δάκρυα! Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος είναι καθε φορά μια μεγαλειώδης, μια μοναδική εμπειρία! Η κλασική διαδρομή σου μαθαίνει την υπομονή, την επιμονή, την αντοχή, την αλληλεγγύη. Σου φανερώνει τη δύναμη που έχεις μέσα σου. Σε απογυμνώνει σαν άνθρωπο,μαρτυρά το χαρακτήρα σου. Σε ατσαλώνει και γι αυτό σε βελτιώνει...είθε να αξιωθούμε να το ζήσουμε και του χρόνου!»
Καραμανώλη Ουρανία
Ξεκινάμε πάντα χαρούμενοι όλοι μας όταν έχουμε δηλωθεί να τρέξουμε στον κλασσικό της Αθήνας.
Για μένα προσωπικά ο μαραθώνιος αυτός είναι η ανταμοιβή των κόπων μου όλης της χρονιάς.
Ετσι ξεκίνησα και εγώ για Αθήνα με το βραδυνό τρένο και φτάνοντας χαρούμενος και γεμάτος προσμονή όλα ομως χάθηκαν σε 2 λεπτα.
Κάποιος επιτήδειος μου έκλεψε την βαλίτσα μέσα από το βαγονι μόλις το τρένο έπιασε Αθήνα.
Χάθηκαν αθλητικά ρούχα προσωπικα είδη εξοπλισμός για τον μαραθώνιο και ένα μηχάνημα απνοιων αξίας 1500 ευρω.
Αλλά το ότι σε τσαλακώνουν την ψυχολογία σου δεν είναι λόγος να εγκατάλειψης.
Έτσι και εγώ μέσω κάποιου φίλου που μου πρόσφερε απλόχερα την βοήθεια του και μέσω του γαμπρού μου μάζεψα αυτά τα λιγοστά απαραιτητα και τον έτρεξα με δύναμη ψυχής των τερμάτισα σε 6ωρες και ήμουν γρηγορότερος κατά 1και μισή ώρα από το 2017.
Τα ξέχασα όλα τερματιζοντας και δέχτηκα πολλά συγχαρητήρια μυνήματα από γνωστούς και αγνώστους για το ότι δεν εγκατεληψα το όραμα....
Παπαδόπουλος Θοδωρής
34ος αγώνας μου...2ος μαραθώνιος για εμένα..Ξέροντας ότι η προετοιμασία μου επαρκεί για να τερματίσω, χωρίς βλέψεις για χρόνο..(6¨29 πέρυσι)..Στο Μαραθώνα βρέθηκα με φίλο μου μετά από 25 χρόνια (από όταν έμενα Αθήνα), με φίλο από το Stirling University μετά από 18 χρόνια και ετρεξα παρέα με το κολλητό μου μέχρι το 14..Στο 21 περίπου άρχισαν οι αναγούλες (μάλλον από το τζελάκι) και έκανα εμετό 5 φορές (ανά τέταρτο περίπου)..Η κατάσταση με εξουθένωσε και σταμάτησα 4-5 φορές για λίγο..το σώμα μου μου έλεγε να ξαπλώσω και να τα παρατήσω...όλοι με παρότρυναν και μια αστυνομικός δρομέας μου έδωσε μια σοκολάτα υγείας. Αποφάσισα να περπατήσω μέχρι να ξεκουραστώ και να τερματίσω..Στο 35, στη Μεσογείων πήγα σε περίπτερο και ζήτησα αν γίνεται να πάρω μια λεμονάδα για να ηρεμησει το στομάχι μου..Μου την έδωσε με χαμόγελο η νεαρή υπάλληλος..Στο 38 περίπου, ένιωσα πολύ καλά..κοίταζα τα σύννεφα και το φως του ηλίου, ανακατεμένα..Σκέφτηκα τη μητέρα μου και τους θείους μου εκεί ψηλά και τις κόρες μου και τη σύζυγο που με περίμεναν για πρώτη φορά..στο Παναθηναικό στάδιο..Άρχισα να τρέχω με ρυθμό ημιμαραθωνίου, να περνάω αθλητές που περπατούσαν, να επιταγχυνω διαρκώς..Στο 41 πέταξα την αδιάβροχη σακούλα, γύρισα ανάποδα το καπέλο μου και μετά από λίγο έτρεχα στο τάπητα με δάκρυα, δείχνοντας τη μπλούζα μου με το "I LOVE MUM" ,το Χαμόγελο του Παιδιού και το STOP CANCER.. Αναζήτησα την οικογένεια μου στις εξέδρες..Τους βρήκα! η μεγάλη μου κόρη έκλαιγε από συγκίνηση...έκανα το τελευταίο σπριντ και τερμάτισα..7¨08..πολύ χειρότερα από πέρυσι, αλλά τα τελευταία 5 χιλιόμετρα θα μου μείνουν για πάντα αξέχαστα..Φίλοι μου είχαν πει: "Ο μαραθώνιος τρέχεται με τη ψυχή πρώτα και μετά με το σώμα".
Σφακιανός Νικόλαος
Είναι 4:15, ξημέρωματα Κυριακής 10 Νοεμβρίου 2019, είναι η μέρα που θα συμμετάσχω στον πρώτο μου Μαραθώνιο και μάλιστα τον αυθεντικό. Ήρθε η μέρα, που όπως ένας φίλος μου είπε, θα κάνω ταμείο της προσπάθειας – προπόνησης μηνών. Ανακουφισμένη που σήμερα θα μπει ένα τέρμα στην αγωνία που έχω, εαν μπορώ ή οχι, ντύνομαι. Πεπεισμένη ότι θα τα καταφέρω ανεβαίνω στο λεωφορείο για Μαραθώνα. Ακούγοντας τις ηχογραφημένες οδηγίες αντιλαμβάνομαι πως πρόκειται για μια πτήση που είτε θα προσγιωθεί ομαλά είτε ανώμαλα, φθάνει να προσγειωθεί, σκέφτομαι. Στο Μαραθώνα μια πολύχρωμη, πολύγλωσση λαοθάλασσα μέρος μια γιορτής ετοιμάζεται να ζήσει την εμπειρία της ηρωικής διαδρομής. Οι αρνητικές σκέψεις καταλαγιάζουν, ενώ το μυαλό μου ταξιδεύει ασυναίσθητα στους στίχους της “Ιθάκης” του Καβάφη. Στο block 10, με το χέρι μου ψηλά για τον όρκο, φυσάει και αρχίζει μια δυνατή βροχή, ολιγόλεπτη μεν, αρκετή για να αρχίσει η τρικυμία στο κεφάλι μου δε. Δίνεται η εκκίνηση, χωρίς βροχή και το ταξίδι ξεκινάει, με τα μουσικής. Τα πόδια μου βαριά, διάχυτοι πόνοι τοσο στις κνήμες οσο και στο αριστερό πέλμα λόγω της πελματιαίας απονευρωσίτιδας που με βασανίζει τον τελευταίο μήνα. Με φόβο και άγχος για το τι μέλλει γενέσθαι φθανω στον τύμβο του Μαραθώνα. Πλησιάζοντας το 6ο χλμ σηνειδητοποιώ τον όγκο και τη ποικιλία των δρομέων. Δεν γίνεται να με περάσουν όλοι αυτοί και να τερματίσω τελευταία; Συνεχίζω προσπαθώντας να βρω ρυθμό, ανάσες, κουράγιο. Ο χρόνος στόχος με έχει καταβάλει. Στο 10ο χλμ αντιλαμβάνομαι πως είναι η 2η στάση για το WC και χρονικά είμαι στα όρια του πλάνου που είχα θέσει. Αναθαρρέμενη, αισθάνομαι πως τώρα ξεκινάει και στο χρόνο ok. Μπορώ να το παλέψω. Στο 16ο χλμ κοιτάω το ρολόι μου και καταλαβαίνω πως το παιχνίδι του χρόνου δεν θα το κερδίσω. Τρέχω αργά, περπατάω γρήγορα. Προσπαθώ να οργανώσω νέα στρατηγική, να θυμηθώ τον πραγματικό λόγο που βρίσκομαι εδώ να επαναπροσδιορίσω το στόχο μου. Καταλαβαίνω ότι είμαι στα μισά της διαδρομής και μου 'ρχεται να τσιρίξω. Βγαίνω από το κώμα, ξυπνάω και αρχίζω να βρίσκω τον εαυτό μου. Όλες οι αισθήσεις μου βρίσκονται σε εγρήγορση, οι μυικοί πόνοι στον πάγο. Παρατηρώ τους δρομείς που τρέχουν δίπλα μου, τους εθελοντές, τον κόσμο που περιμένει να χειροκροτήσει. Δεν ειμαι μόνη μου. Βρίσκω το κέφι και το χαμόγελο μου. Γιορτή, τραγούδι, χορός σ'ολο το μήκος της διαδρομής. Έχοντας τα ακουστικά στ' αυτιά, ακούω μουσική και τραγουδάω, οι γύρω μου με κοιτάνε και γελάνε κάποιοι ξένοι χειροκροτούνε. Η ψυχική κούραση που με συντρόφευε φεύγει και στο 25ο χλμ αισθάνομαι αναζοωγονημένη, έχει καθαρίσει το μυαλό μου έχει καταλαγιάσει η τρικυμία είμαστε με ούριο άνεμο και το ταξίδι συνεχίζεται. Τρέχοντας αργά αλλά με σταθερό ρυθμό, το κεφάλι σκυμμένο για την αντιμετώπιση της συνεχούς ανηφορικής κλίσης αλλά τρέχω, δεν περπατάω. Σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάω γύρω μου και μπροστά, βλέπω στο βάθος μια γέφυρα και μια ανηφόρα. Ρωτάω τον διπλανό μου : “Εδώ είναι ο Σταυρός, η Αγία Παρασκευή;” μου απαντάει θετικά και συμπληρώνει : “Τώρα αρχίζει ο μαραθώνιος...” . Η θετική αύρα που είχε κατακλύσει όλο μου το κορμί φθάνοντας στο 32ο χλμ, στάθηκε αρωγός στην απώθηση της σωματικής κούρασης, που υπήρχε που την έβλεπα μονο στο ρολόι μου. Κατηφόρα, άρχισαν τα πρώτα τραβήγματα στις γάμπες. Νέο κύμα συναισθημάτων με κυριεύει. Σκέφτομαι τα παιδιά μου, τον άντρα μου, τους γονείς μου και όλους τους φίλους που με ενθάρρυναν τόσο καιρό για τη συμμετοχή μου σε Μαραθώνιο. Διανύω το 34ο χλμ και αισθάνομαι πως ο Μαραθώνιος τελείωσε και πως τα κατάφερα. Κοιτάζω γύρω μου. Βγαζω τα ακουστικά και αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω, να φωνάξω οτι τα κατάφερα, ν' ακούσω το μπράβο. Κάνω εναλλαγές, τρέξιμο περπάτημα, τα τραβήγματα συνεχίζονται, αλλά δεν με νοιάζει, εγώ τα κατάφερα. Κατά το 37ο χλμ δεν αντέχω, πρέπει να αποσυμφοριστώ από ολα αυτά που νιώθω. Μιλάω στο τηλέφωνο με τους δικούς μου και αρχίζω να κλαίω, και ήταν απο χαρά και ενθουσιασμό, δεν μπορούσα να σταματήσω. Ανάλαφρη πια, πόζαρα στους φωτογράφους στον δρομέα, στο Hilton, και άρχισα να τρέχω αναζητώντας τη στροφή για την Ηρώδη Αττικού. Μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο τρέχοντας και με όση δύναμη είχα. Ψάχνω τη κόρη μου και τον άντρα μου στις κερκίδες. Τους βλέπω και τους φωνάζω:
“ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ”
"...Η Ιθάκη δεν με γέλασε..."
- ΡΗΓΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
Δύσκολη διαδρομή με εναλλαγές στις καιρικές συνθήκες και ικανοποίηση και συγκίνηση κατά την είσοδο στο Παναθηναϊκό στάδιο.
Ο κόσμος ήταν φανταστικός.
Από την εκκίνηση μέχρι τον τερματισμό η ενθάρρυνσή του ήταν τεράστια.
Σβάρνας Τάσος
37ος Αυθεντικός: Όπως κάθε αυθεντικός, ένα συναρπαστικό ταξίδι περιπέτειας στα χνάρια της ιστορίας μας,με την ιδιαίτερη δυσκολία του και με μοναδικό τερματισμό στο Παναθηναϊκό στάδιο που σε λυτρώνει μοναδικά.
Στεφανίδης Δημήτρης
Ο Μαραθώνιος Αθηνών είναι ο 3ος Αυθεντικός Μαραθώνιος στον οποίο συμμετείχα, ο 8ος Μαραθώνιος ασφάλτου μου, ο 4ος Μαραθώνιος της χρονιάς και πορεύομαι προς τον 5ο! Παρόλα αυτά δεν θεωρώ ότι έχω εμπειρία από μαραθωνίους ασφάλτου και νοιώθω ευάλωτος. Ο Μαραθώνιος Αθηνών έχει τη φήμη δύσκολου αγώνα και όχι άδικα. Ξεκινάει με μικρή κατηφόρα, συνεχίζει με ανηφόρες και μικρές κατηφόρες και όταν πια έχεις εξαντληθεί αρκετά μετά τα 20- 25 χιλιόμετρα έρχονται οι δύκολες ανηφόρες αρχικά και μετά συνεχόμενη κατηφόρα όπου συνήθως δεν μπορείς να τρέξεις. Φέτος είχαμε μία μικρή μπόρα πριν την εκκίνηση όπου μουσκέψαμε τα παπούτσια και στη συνέχεια ήλιο, βροχή, υγρασία και παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο στα τελευταία χιλιόμετρα. Λόγω των εναλλαγών στις καιρικές συνθήκες και της έκθεσης στην υψηλή υγρασία η εξαντληση δεν άργησε να έρθει. Ατσαλώσαμε, χαμηλώσαμε ρυθμούς, υψώσαμε το ανάστημα και προχωρήσαμε. Δεν είναι μόνο η Αθήνα, δεν είναι μόνο η φήμη του συγκεκριμένου Μαραθωνίου, είναι και ένα ορόσημο της χρονιάς στους δρομείς ο Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθηνών! Τρέχουμε με φίλους, τρέχουμε με άτομα της οικογένειας, συγγενικά ή άλλους. Δεν κουραζόμαστε, δεν πονάμε, διασκεδάζουμε. Ο Σύλλογος Μαραθωνοδρόμων Νομού Λάρισας μας έγινε συνήθεια, μήτρα, μάνα, κομμάτι της δρομικής μας ιστορίας. Έχουμε φίλους, φίλες, ένα σχόλιο, ένα βλέμμα, μια συμπαράσταση! Καλό είναι να έχουμε τον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών για ορόσημο κάθε Νοέμβριο, έτσι για να ξέρουμε ότι η δρομική μας χρονιά πήγε πολύ καλά! Νίκος Γκουντούρας
παίρνοντας την τελική ευθεία και γνωρίζοντας ότι τρέχω τα τελευταία χιλιόμετρα -σύμφωνα με το κινητό μου αλλά και από το φωτισμένο μέρος που ξεπροβάλλει μπροστά μου- και λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού και τότε μόνο συνειδητοποιώ ότι αυτός ο αγώνας θα είναι διαφορετικός...θα τελειώσει σε ένα ιστορικό στάδιο...σε ένα στάδιο με απίστευτη ιστορία...στο Καλλιμάρμαρο..στο οποίο όσοι ασχολούνται με το τρέξιμο και τους αγώνες δρόμου -και όχι μόνο- γνωρίζουν το παρελθόν και όσα επιτεύχθηκαν εκεί... βλέποντας το Καλλιμάρμαρο φωτισμένο,με παρουσία δεκάδων θεατών, συνοδών,κλπ στις κερκίδες,με χειροκροτήματα για την προσπάθεια του καθενός αλλά και όλων όσοι τερματίζουν σε πιάνει ένα δέος.. κάτι εκπέμπει αυτό το μέρος..ένα συναίσθημα που στην κυριολεξία σου κόβει την ανάσα...πρώτη φορά το αισθάνθηκα στη ζωή μου... δεν σε ενδιαφέρει ο χρόνος που έκανες.. νιώθεις ότι είσαι ο απόλυτος πρωταγωνιστής...ότι αισθάνεσαι το ελάχιστο όσων τερμάτισαν τότε στον πρώτο αγώνα... ακόμη κι αν μόλις έτρεξες και ολοκλήρωσες τον αγώνα των 10χλμ...ιεροσυλία? ίσως...αλλά αυτό δεν έχει σημασία σε κάθε αγώνα?αυτό δεν επιζητά ο κάθε δρομέας?να νιώθει "κάπως" ακριβώς στη γραμμή του τερματισμού... η απάντηση - για μένα τουλάχιστον- είναι απλή και ξεκάθαρη...ΝΑΙ ...η απάντηση για μένα είναι ότι θέλω να νιώσω ξανά και ξανά αυτό το συναίσθημα...αυτό που ένιωσα σχεδόν μια βδομάδα πριν...αυτό που έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου κάθε χρόνο -να είμαστε καλά- να τερματίζω σε αυτό το στάδιο...γιατί ο τερματισμός αυτός διαφέρει από κάθε άλλο...
Μπέσιος Χρυσοβαλάντης
34ος αγώνας μου...2ος μαραθώνιος για εμένα..Ξέροντας ότι η προετοιμασία μου επαρκεί για να τερματίσω, χωρίς βλέψεις για χρόνο..(6¨29 πέρυσι)..Στο Μαραθώνα βρέθηκα με φίλο μου μετά από 25 χρόνια (από όταν έμενα Αθήνα), με φίλο από το Stirling University μετά από 18 χρόνια και ετρεξα παρέα με το κολλητό μου μέχρι το 14..Στο 21 περίπου άρχισαν οι αναγούλες (μάλλον από το τζελάκι) και έκανα εμετό 5 φορές (ανά τέταρτο περίπου)..Η κατάσταση με εξουθένωσε και σταμάτησα 4-5 φορές για λίγο..το σώμα μου μου έλεγε να ξαπλώσω και να τα παρατήσω...όλοι με παρότρυναν και μια αστυνομικός δρομέας μου έδωσε μια σοκολάτα υγείας. Αποφάσισα να περπατήσω μέχρι να ξεκουραστώ και να τερματίσω..Στο 35, στη Μεσογείων πήγα σε περίπτερο και ζήτησα αν γίνεται να πάρω μια λεμονάδα για να ηρεμησει το στομάχι μου..Μου την έδωσε με χαμόγελο η νεαρή υπάλληλος..Στο 38 περίπου, ένιωσα πολύ καλά..κοίταζα τα σύννεφα και το φως του ηλίου, ανακατεμένα..Σκέφτηκα τη μητέρα μου και τους θείους μου εκεί ψηλά και τις κόρες μου και τη σύζυγο που με περίμεναν για πρώτη φορά..στο Παναθηναικό στάδιο..Άρχισα να τρέχω με ρυθμό ημιμαραθωνίου, να περνάω αθλητές που περπατούσαν, να επιταγχυνω διαρκώς..Στο 41 πέταξα την αδιάβροχη σακούλα, γύρισα ανάποδα το καπέλο μου και μετά από λίγο έτρεχα στο τάπητα με δάκρυα, δείχνοντας τη μπλούζα μου με το "I LOVE MUM" ,το Χαμόγελο του Παιδιού και το STOP CANCER.. Αναζήτησα την οικογένεια μου στις εξέδρες..Τους βρήκα! η μεγάλη μου κόρη έκλαιγε από συγκίνηση...έκανα το τελευταίο σπριντ και τερμάτισα..7¨08..πολύ χειρότερα από πέρυσι, αλλά τα τελευταία 5 χιλιόμετρα θα μου μείνουν για πάντα αξέχαστα..Φίλοι μου είχαν πει: "Ο μαραθώνιος τρέχεται με τη ψυχή πρώτα και μετά με το σώμα".
Σφακιανός Νικόλαος
Είναι 4:15, ξημέρωματα Κυριακής 10 Νοεμβρίου 2019, είναι η μέρα που θα συμμετάσχω στον πρώτο μου Μαραθώνιο και μάλιστα τον αυθεντικό. Ήρθε η μέρα, που όπως ένας φίλος μου είπε, θα κάνω ταμείο της προσπάθειας – προπόνησης μηνών. Ανακουφισμένη που σήμερα θα μπει ένα τέρμα στην αγωνία που έχω, εαν μπορώ ή οχι, ντύνομαι. Πεπεισμένη ότι θα τα καταφέρω ανεβαίνω στο λεωφορείο για Μαραθώνα. Ακούγοντας τις ηχογραφημένες οδηγίες αντιλαμβάνομαι πως πρόκειται για μια πτήση που είτε θα προσγιωθεί ομαλά είτε ανώμαλα, φθάνει να προσγειωθεί, σκέφτομαι. Στο Μαραθώνα μια πολύχρωμη, πολύγλωσση λαοθάλασσα μέρος μια γιορτής ετοιμάζεται να ζήσει την εμπειρία της ηρωικής διαδρομής. Οι αρνητικές σκέψεις καταλαγιάζουν, ενώ το μυαλό μου ταξιδεύει ασυναίσθητα στους στίχους της “Ιθάκης” του Καβάφη. Στο block 10, με το χέρι μου ψηλά για τον όρκο, φυσάει και αρχίζει μια δυνατή βροχή, ολιγόλεπτη μεν, αρκετή για να αρχίσει η τρικυμία στο κεφάλι μου δε. Δίνεται η εκκίνηση, χωρίς βροχή και το ταξίδι ξεκινάει, με τα μουσικής. Τα πόδια μου βαριά, διάχυτοι πόνοι τοσο στις κνήμες οσο και στο αριστερό πέλμα λόγω της πελματιαίας απονευρωσίτιδας που με βασανίζει τον τελευταίο μήνα. Με φόβο και άγχος για το τι μέλλει γενέσθαι φθανω στον τύμβο του Μαραθώνα. Πλησιάζοντας το 6ο χλμ σηνειδητοποιώ τον όγκο και τη ποικιλία των δρομέων. Δεν γίνεται να με περάσουν όλοι αυτοί και να τερματίσω τελευταία; Συνεχίζω προσπαθώντας να βρω ρυθμό, ανάσες, κουράγιο. Ο χρόνος στόχος με έχει καταβάλει. Στο 10ο χλμ αντιλαμβάνομαι πως είναι η 2η στάση για το WC και χρονικά είμαι στα όρια του πλάνου που είχα θέσει. Αναθαρρέμενη, αισθάνομαι πως τώρα ξεκινάει και στο χρόνο ok. Μπορώ να το παλέψω. Στο 16ο χλμ κοιτάω το ρολόι μου και καταλαβαίνω πως το παιχνίδι του χρόνου δεν θα το κερδίσω. Τρέχω αργά, περπατάω γρήγορα. Προσπαθώ να οργανώσω νέα στρατηγική, να θυμηθώ τον πραγματικό λόγο που βρίσκομαι εδώ να επαναπροσδιορίσω το στόχο μου. Καταλαβαίνω ότι είμαι στα μισά της διαδρομής και μου 'ρχεται να τσιρίξω. Βγαίνω από το κώμα, ξυπνάω και αρχίζω να βρίσκω τον εαυτό μου. Όλες οι αισθήσεις μου βρίσκονται σε εγρήγορση, οι μυικοί πόνοι στον πάγο. Παρατηρώ τους δρομείς που τρέχουν δίπλα μου, τους εθελοντές, τον κόσμο που περιμένει να χειροκροτήσει. Δεν ειμαι μόνη μου. Βρίσκω το κέφι και το χαμόγελο μου. Γιορτή, τραγούδι, χορός σ'ολο το μήκος της διαδρομής. Έχοντας τα ακουστικά στ' αυτιά, ακούω μουσική και τραγουδάω, οι γύρω μου με κοιτάνε και γελάνε κάποιοι ξένοι χειροκροτούνε. Η ψυχική κούραση που με συντρόφευε φεύγει και στο 25ο χλμ αισθάνομαι αναζοωγονημένη, έχει καθαρίσει το μυαλό μου έχει καταλαγιάσει η τρικυμία είμαστε με ούριο άνεμο και το ταξίδι συνεχίζεται. Τρέχοντας αργά αλλά με σταθερό ρυθμό, το κεφάλι σκυμμένο για την αντιμετώπιση της συνεχούς ανηφορικής κλίσης αλλά τρέχω, δεν περπατάω. Σηκώνω το βλέμμα μου και κοιτάω γύρω μου και μπροστά, βλέπω στο βάθος μια γέφυρα και μια ανηφόρα. Ρωτάω τον διπλανό μου : “Εδώ είναι ο Σταυρός, η Αγία Παρασκευή;” μου απαντάει θετικά και συμπληρώνει : “Τώρα αρχίζει ο μαραθώνιος...” . Η θετική αύρα που είχε κατακλύσει όλο μου το κορμί φθάνοντας στο 32ο χλμ, στάθηκε αρωγός στην απώθηση της σωματικής κούρασης, που υπήρχε που την έβλεπα μονο στο ρολόι μου. Κατηφόρα, άρχισαν τα πρώτα τραβήγματα στις γάμπες. Νέο κύμα συναισθημάτων με κυριεύει. Σκέφτομαι τα παιδιά μου, τον άντρα μου, τους γονείς μου και όλους τους φίλους που με ενθάρρυναν τόσο καιρό για τη συμμετοχή μου σε Μαραθώνιο. Διανύω το 34ο χλμ και αισθάνομαι πως ο Μαραθώνιος τελείωσε και πως τα κατάφερα. Κοιτάζω γύρω μου. Βγαζω τα ακουστικά και αισθάνομαι την ανάγκη να μιλήσω, να φωνάξω οτι τα κατάφερα, ν' ακούσω το μπράβο. Κάνω εναλλαγές, τρέξιμο περπάτημα, τα τραβήγματα συνεχίζονται, αλλά δεν με νοιάζει, εγώ τα κατάφερα. Κατά το 37ο χλμ δεν αντέχω, πρέπει να αποσυμφοριστώ από ολα αυτά που νιώθω. Μιλάω στο τηλέφωνο με τους δικούς μου και αρχίζω να κλαίω, και ήταν απο χαρά και ενθουσιασμό, δεν μπορούσα να σταματήσω. Ανάλαφρη πια, πόζαρα στους φωτογράφους στον δρομέα, στο Hilton, και άρχισα να τρέχω αναζητώντας τη στροφή για την Ηρώδη Αττικού. Μπαίνω στο Καλλιμάρμαρο τρέχοντας και με όση δύναμη είχα. Ψάχνω τη κόρη μου και τον άντρα μου στις κερκίδες. Τους βλέπω και τους φωνάζω:
“ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑ”
"...Η Ιθάκη δεν με γέλασε..."
- ΡΗΓΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
Δύσκολη διαδρομή με εναλλαγές στις καιρικές συνθήκες και ικανοποίηση και συγκίνηση κατά την είσοδο στο Παναθηναϊκό στάδιο.
Ο κόσμος ήταν φανταστικός.
Από την εκκίνηση μέχρι τον τερματισμό η ενθάρρυνσή του ήταν τεράστια.
Σβάρνας Τάσος
37ος Αυθεντικός: Όπως κάθε αυθεντικός, ένα συναρπαστικό ταξίδι περιπέτειας στα χνάρια της ιστορίας μας,με την ιδιαίτερη δυσκολία του και με μοναδικό τερματισμό στο Παναθηναϊκό στάδιο που σε λυτρώνει μοναδικά.
Στεφανίδης Δημήτρης
Ο Μαραθώνιος Αθηνών είναι ο 3ος Αυθεντικός Μαραθώνιος στον οποίο συμμετείχα, ο 8ος Μαραθώνιος ασφάλτου μου, ο 4ος Μαραθώνιος της χρονιάς και πορεύομαι προς τον 5ο! Παρόλα αυτά δεν θεωρώ ότι έχω εμπειρία από μαραθωνίους ασφάλτου και νοιώθω ευάλωτος. Ο Μαραθώνιος Αθηνών έχει τη φήμη δύσκολου αγώνα και όχι άδικα. Ξεκινάει με μικρή κατηφόρα, συνεχίζει με ανηφόρες και μικρές κατηφόρες και όταν πια έχεις εξαντληθεί αρκετά μετά τα 20- 25 χιλιόμετρα έρχονται οι δύκολες ανηφόρες αρχικά και μετά συνεχόμενη κατηφόρα όπου συνήθως δεν μπορείς να τρέξεις. Φέτος είχαμε μία μικρή μπόρα πριν την εκκίνηση όπου μουσκέψαμε τα παπούτσια και στη συνέχεια ήλιο, βροχή, υγρασία και παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο στα τελευταία χιλιόμετρα. Λόγω των εναλλαγών στις καιρικές συνθήκες και της έκθεσης στην υψηλή υγρασία η εξαντληση δεν άργησε να έρθει. Ατσαλώσαμε, χαμηλώσαμε ρυθμούς, υψώσαμε το ανάστημα και προχωρήσαμε. Δεν είναι μόνο η Αθήνα, δεν είναι μόνο η φήμη του συγκεκριμένου Μαραθωνίου, είναι και ένα ορόσημο της χρονιάς στους δρομείς ο Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθηνών! Τρέχουμε με φίλους, τρέχουμε με άτομα της οικογένειας, συγγενικά ή άλλους. Δεν κουραζόμαστε, δεν πονάμε, διασκεδάζουμε. Ο Σύλλογος Μαραθωνοδρόμων Νομού Λάρισας μας έγινε συνήθεια, μήτρα, μάνα, κομμάτι της δρομικής μας ιστορίας. Έχουμε φίλους, φίλες, ένα σχόλιο, ένα βλέμμα, μια συμπαράσταση! Καλό είναι να έχουμε τον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών για ορόσημο κάθε Νοέμβριο, έτσι για να ξέρουμε ότι η δρομική μας χρονιά πήγε πολύ καλά! Νίκος Γκουντούρας
παίρνοντας την τελική ευθεία και γνωρίζοντας ότι τρέχω τα τελευταία χιλιόμετρα -σύμφωνα με το κινητό μου αλλά και από το φωτισμένο μέρος που ξεπροβάλλει μπροστά μου- και λίγο πριν τη γραμμή του τερματισμού και τότε μόνο συνειδητοποιώ ότι αυτός ο αγώνας θα είναι διαφορετικός...θα τελειώσει σε ένα ιστορικό στάδιο...σε ένα στάδιο με απίστευτη ιστορία...στο Καλλιμάρμαρο..στο οποίο όσοι ασχολούνται με το τρέξιμο και τους αγώνες δρόμου -και όχι μόνο- γνωρίζουν το παρελθόν και όσα επιτεύχθηκαν εκεί... βλέποντας το Καλλιμάρμαρο φωτισμένο,με παρουσία δεκάδων θεατών, συνοδών,κλπ στις κερκίδες,με χειροκροτήματα για την προσπάθεια του καθενός αλλά και όλων όσοι τερματίζουν σε πιάνει ένα δέος.. κάτι εκπέμπει αυτό το μέρος..ένα συναίσθημα που στην κυριολεξία σου κόβει την ανάσα...πρώτη φορά το αισθάνθηκα στη ζωή μου... δεν σε ενδιαφέρει ο χρόνος που έκανες.. νιώθεις ότι είσαι ο απόλυτος πρωταγωνιστής...ότι αισθάνεσαι το ελάχιστο όσων τερμάτισαν τότε στον πρώτο αγώνα... ακόμη κι αν μόλις έτρεξες και ολοκλήρωσες τον αγώνα των 10χλμ...ιεροσυλία? ίσως...αλλά αυτό δεν έχει σημασία σε κάθε αγώνα?αυτό δεν επιζητά ο κάθε δρομέας?να νιώθει "κάπως" ακριβώς στη γραμμή του τερματισμού... η απάντηση - για μένα τουλάχιστον- είναι απλή και ξεκάθαρη...ΝΑΙ ...η απάντηση για μένα είναι ότι θέλω να νιώσω ξανά και ξανά αυτό το συναίσθημα...αυτό που ένιωσα σχεδόν μια βδομάδα πριν...αυτό που έδωσα υπόσχεση στον εαυτό μου κάθε χρόνο -να είμαστε καλά- να τερματίζω σε αυτό το στάδιο...γιατί ο τερματισμός αυτός διαφέρει από κάθε άλλο...
Μπέσιος Χρυσοβαλάντης
