7/4/20

Μια ανάσα αισιοδοξίας μέσα στην καταιγίδα αρνητικών επιπτώσεων από την πανδημία

Του Π. Κολέτα – ποδηλάτη
Εύχομαι να είστε όλοι καλά φίλοι Φαρσαλινοί και μη. Καθημερινά βλέπω ειδήσεις, απόψεις ειδικών, ζητάω γνώμες φίλων στον τομέα της υγείας περί του ιού, βλέπω τα διάφορα δημοσιεύματα και σχόλια στο Facebook. Αισθάνθηκα την ανάγκη λοιπόν να γράψω μιας και οι άσκοπες μετακινήσεις έχουν απαγορευτεί και καλό είναι να το τηρούμε, το κυνήγι του χρόνου έχει χαλαρώσει για πολλούς οπότε είπα να σας μεταφέρω κάποια πράγματα και σκέψεις λίγο πέρα από τα κρούσματα της πανδημίας και αρνητικά νέα αυτής με δόση θετικότητας, αισιοδοξίας. «Μα καλά είναι τρελός τι θετικότητες κι τέτοια μας λέει αυτός δεν βλέπει τι γίνεται»; Μια φράση που σίγουρα θα πούνε πολλοί. Ποιος όμως θα ήθελε έναν αρνητικό άνθρωπο δίπλα του; Ειδικά τέτοιες μέρες!

Μήπως και ο αθλητισμός μπορεί να συμβάλει θετικά σε όλο αυτό και κυρίως την επόμενη μέρα της πανδημίας; Εγώ θα πω πως ΝΑΙ μπορεί, γιατί ο αθλητισμός ενώνει και δυναμώνει σχέσεις. Θα φέρω δύο μεγάλα παραδείγματα και έπειτα ένα δικό μου που είναι 100% τοπικό.
1. Ας θυμηθούμε το 2004 που πήραμε το Euro, όλοι βλέπαμε με αγωνία στις τηλεοράσεις την Εθνική μας ,αφήσαμε όλοι πίσω φανατισμούς για τη κοινή σκέψη που είχαμε όλοι μας.
Το καλύτερο
2.Το 2004 στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και σε κάθε Ολυμπιακούς, οι σκέψεις περισσοτέρων είναι στην δική μας Ελληνική αποστολή όλοι ενωμένοι πάλι
3. Για όσους ξέρουν είμαι αθλητής ποδηλασίας αρτιμελών και συνοδός τυφλού στο para-cycling. Λοιπόν αυτή τη στιγμή έχω περίπου 20 επιχειρήσεις και συλλόγους της πόλης μου που με στηρίζουν ο καθένας με τον τρόπο τους ανεξαρτήτους αποτελέσματος γιατί με ζούνε κι ξέρουν πόσο προσπαθώ. Ξεκίνησα από 1 έφτασα στους 20 κι άλλοι που θέλουν να βοηθήσουν και θα γίνουνε περισσότεροι ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ! Μια πόλη ενωμένη για 1 άτομο. Όταν όμως επιτευχθεί ένα καλό θα χαρούμε όλοι μαζί και στις λύπες θα λυπηθούμε αλλά θα τις περάσουμε. Σε αντίθετη περίσταση αν δεν είχα στήριξη κανενός θα τα είχα παρατήσει!
Παραπάνω είδαμε παραδείγματα ζωντανά ότι όταν όλοι προσπαθούμε για το κοινό καλό το αποτέλεσμα έχει πάντα πρόσημο θετικό επίσης τα παραπάνω παραδείγματα απαρτίζονται από ανθρώπους με θετικότητα όρεξη και αισιοδοξία παρόλο τις δυσκολίες! Για φανταστείτε τον εαυτό σας να έχετε την επιλογή να διαλέξετε ανάμεσα σε 2 κύκλους παρεών. ο πρωτος κύκλος που είναι και η πλειοψηφία των περισσοτέρων αυτή τη στιγμή λέει “ωχ τι θα κάνουμε; Πώς θα το περάσουμε κι αυτό; τα χειρότερα έρχονται παναγία μου βοήθα με κ.α.” και ο άλλος κύκλος παρέας λέει “Ότι και να γίνει θα προσπαθήσουμε θα το παλέψουμε θα βρούμε λύση τα δύσκολα ναι μεν υπάρχουν αλλά με σταυρωμένα χέρια δεν μπορούμε να κάτσουμε” Θα διαλέγατε το πρώτο ή το δεύτερο παράδειγμα; Βλέπουμε ότι όταν περιβαλλόμαστε από θετικούς ανθρώπους σκεφτόμαστε και πιο ήρεμα και πιο σωστά! Επίσης, όταν έχουμε ένα πρόβλημα πρέπει να δούμε τι φταίει στην αρχή κι χαλάει όλο. Αυτό γίνεται μόνο με ηρεμία που κάποιες φορές είναι δύσκολο. Πάρτε ένα ποτήρι νερό κι κουνήστε το. Πότε δεν θα δείτε τον πάτο του παρά μόνο όταν σταθεί ήρεμο.

Οι μέρες εγκλεισμού είναι δύσκολες ακόμα και για εμάς τους αθλητές. Πολλοί στόχευαν σε αγώνες και πρωταθλήματα περίμεναν μήνες για να έρθουν οι μέρες να τρέξουν τον αγώνα τους. Εγώ προσωπικά βρέθηκα στη χρονιά που θα εκπλήρωνα ένα παιδικό αθλητικό όνειρο (που δεν θα το ανακοινώσω μέχρι να έρθει η μέρα να επιτευχθεί) ήταν σχεδόν όλα έτοιμα και με την πανδημία όλα πάνε πίσω κι ένα μεγάλο ίσως για του χρόνου. Δεν γκρίνιαξα δεν είπα γαμώτο γιατί σε μένα και τα σχετικά. Συνεχίζω και ξυπνάω με το ίδιο όνειρο καραντίνα δεν θα έχουμε για πάντα κι οι δυσκολίες της επόμενης από αυτόν τον ιό θα περάσουν. Συνεχίζω να κάνω αυτό που αγαπάω κάνω γυμναστική στο σπίτι τα μαθήματα online και τη προπόνηση πλέον στο δρόμο περιορισμένη εφόσον μας δίνεται η δυνατότητα ακόμα. Πιο λίγες ώρες και πολύ κοντά στο σπίτι χρειάζεται να κάνω μια διαδρομή πχ να ανεβαίνω την ανηφόρα στο χωριό Ρίζι η στο χωριό Βρυσιά 5 και 7 φορές ή μια σύντομη προπόνηση στο βουνό. Μακριά από συνωστισμό και μόνος, όπως έκανα και πριν τον κορονοϊό όταν βρισκόμουν Φάρσαλα. Ζούμε κάτι πρωτόγνωρο αλλά θα το περάσουμε που θα πάει.
Ο αθλητισμός ενώνει εντός κι εκτός συνόρων! Εδώ παραθέτω μια φωτογραφία από μια ομαδική προπόνηση που διοργάνωσε ένα 3ημερο μια ομάδα από Θεσσαλονίκη στη Καλαμπάκα. Αθλητές από Τρίκαλα-Λάρισα-Αθήνα-Θεσ/νικη γίναμε μια όμορφη παρέα #thisiscycling
Τι με έκανε να σκέφτομαι τόσο θετικά αναρωτιέστε. Φυσικά ο κόσμος των ΑμεΑ. Είναι ο πιο όμορφος. Άνθρωποι με προβλήματα (όρασης-κινητικά κλπ) μόνο που έχουν μια ειδική ικανότητα. Τα βλέπουν θετικά σε αντίθεση με εμάς που τα έχουμε όλα κι πάλι γκρινιάζουμε. Όχι μόνο έχουν την αναπηρία τους ο καθένας αλλά κυνηγάνε κι διακρίνονται στο υψηλότερο επίπεδο. Τους αγαπάω κι λυπάμαι που δεν τους είχα γνωρίσει νωρίτερα. Διάφορες ερωτήσεις που κάνετε οι περισσότεροι «Μα καλά τι κρίμα είναι πως κάνουν αυτό πως κάνουν το άλλο»; Σας διαβεβαιώ ότι ίσως κάνουν κι παραπάνω πράγματα από τους περισσότερους.
Ας μιλήσουμε λίγο για την καραντίνα και λίγο για τη ψυχολογία αθλητών κι κάποια παραδείγματα μιας κι οι αθλητές είναι άνθρωποι που δέχονται πολύ στρες. Μήπως αυτή η καραντίνα είναι κι η καλύτερη που θα μπορούσαμε να είχαμε; Είμαστε όλη η οικογένεια σπίτι. Τα παιδιά σχολείο δεν πάνε, κάποιες δουλειές έχουν κατεβάσει ρολά κι πολύς περισσότερος χρόνος για όλους μέσα στο σπίτι. Σε αντίθετη περίπτωση όλοι θα έτρεχαν να κυνηγήσουν το χρόνο, σχολείο φροντιστήριο όλη μέρα το παιδί , ο φοιτητής θα έλειπε εκτός, ο μπαμπάς δουλειά ίσως κι η μαμά αλλιώς θα έτρεχε για δουλειές του σπιτιού. Είμαστε υγειές όλοι κι ίσως ήρθε η στιγμή να εκτιμήσουμε τα απλά. Αναρωτιέστε ίσως που κολλάει πάλι αυτός ο αθλητισμός στην αντιμετώπιση επιπτώσεων της πανδημίας. Θα αναφέρω 3 παραδείγματα για να δείτε ότι όλα δεν είναι ωραία κι ρόδινα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα μείνουμε με τη στεναχώρια μας.
1. Τον Μάικλ Φελπς όλοι πιθανώς μπορεί να τον γνωρίζετε αν όχι είναι ένας από τους κορυφαίους αθλητές στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. Όσοι θυμάστε ο Φελπς ήταν ασταμάτητος στην συλλογή μεταλλίων στο ΡΙΟ 2016. Τι υπήρχε από πίσω όμως; το 2014 ο Φελπς έπασχε από κατάθλιψη κι αναφέρει ότι δεν ήθελε την ζωή του, ήθελε να αυτοκτονήσει. Το ξεπέρασε κι επέστρεψε δυνατός για την τελευταία ολυμπιάδα του.
2.Η Κέλι Χομς η χρυσή ολυμπιονίκης στην ΑΘΗΝΑ 2004 Στα 800μ και 1500μ είχε περάσει κλινική κατάθλιψη λίγους μήνες πριν αγωνιστεί στη πρωτεύουσα μας. Σκεφτόταν να αυτοκτονήσει, το 2005 επέστρεψαν οι κακές σκέψεις αλλά το ξεπέρασε και ξεκαθάρισε ότι είναι καλά πλέον
3. Είχα περάσει κι εγώ μια τέτοια φάση από μια αθλητική απογοήτευση όχι εννοείται σε τέτοιο σημείο. Αλλά θα αναφέρω ότι για 3-4μερες ήμουν μέσα στο σπίτι μου στη Λάρισα σε ένα μικρό στούντιο με κλειστό παντζούρι και δεν βγήκα για αυτές τις μέρες από το σπίτι. Για ένα μήνα μου έφταιγαν όλα δεν ήθελα να βγω. Είχαν αρχίσει σκέψεις γιατί να κάθομαι να σκάω; γιατί να κάθομαι να προσπαθώ; και άλλα πολλά. Και σε 2 μήνες ήρθαν 2 μετάλλια στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ΑμεΑ όπου συνόδευα έναν τυφλό κι φέτος να συνεργάζομαι με τον πιο έμπειρο τυφλό στην Ελλάδα μετά από επιλογή του ομοσπονδιακού προπονητή.

Σας τα λέω αυτά γιατί δεν είναι όλα μέλι γάλα δεν είναι. Μετά από κάθε δυσκολία βγαίνουμε πιο δυνατοί αρκεί να προσπαθήσουμε. Τίποτα δεν χαρίστηκε, ο αθλητισμός είναι μια μικρογραφία της ζωής μας μαθαίνει να προσπαθούμε, να εκτιμούμε και να σεβόμαστε τον απέναντι ανεξαρτήτου χρώματος και επίδοσης. Ο καθένας προσπαθεί πολύ ή λίγο. Επίσης θα ήταν εντάξει να τα παρατήσουμε αλλά αυτό τι όφελος έχει;
Κλείνοντας ας μείνουμε όλοι ενωμένοι, εύκολα για κανέναν δεν θα είναι.
Μετά από μια καταιγίδα έρχεται η λιακάδα!
Ελπίζω να σας έδωσα μια ανάσα