Του Κώστα Παλάντζα
Ένα από τα σχόλια που ακούγονται καθημερινά υπό μορφή προβληματισμού, παραπόνου ή και ειρωνείας, είναι ότι έπρεπε να υπάρξει η καραντίνα για να θυμηθούν όλοι οι Έλληνες ότι πρέπει να βγούνε στους δρόμους για άσκηση. Είναι όμως έτσι? Ας δούμε ποιοι είναι αυτοί που βγήκαν στους δρόμους λοιπόν.
Καταρχάς, υπάρχουν (υπάρχουμε) όσοι ήδη βγαίναμε στους δρόμους επί χρόνια, σχεδόν καθημερινά, και περνούσαμε περίπου απαρατήρητοι.
Δεύτερον. Με το κλείσιμο των χιλιάδων γυμναστηρίων ανά την Ελλάδα, έχοντας το καθένα μερικές εκατοντάδες αθλούμενων. Όλοι αυτοί, δεν θα πρέπει να αναζητήσουν τη συνέχιση της άσκησης στο μόνο που έχει μείνει ανοιχτό?... στους δρόμους.
Τρίτον. Έκλεισαν τα στάδια, έκλεισαν τα πάρκα, οι πισίνες. Εκατοντάδες κόσμος αθλούταν καθημερινά σε αυτά, χωρίς να υπολογίζουμε και τους αθλητές των σωματείων. Και αυτοί οδηγήθηκαν λοιπόν στους δρόμους.
Τέταρτον. Κλειστές και οι παραλίες (Θεσσαλονίκης, Πάτρας, Βόλου, Ηρακλείου κλπ κλπ κλπ). Δεν υπάρχει ειδικός που να συμφωνεί με αυτό το κλείσιμο. Όλοι αυτοί οι χώροι έχουν το χαρακτηριστικό ότι λόγω του μεγάλου τους πλάτους αν ήταν ανοιχτοί θα έδιναν τη δυνατότητα της άσκησης χωρίς συνωστισμό (ή αν θεωρήσουμε ότι λόγω πολυκοσμίας σε κάποιες περιπτώσεις υπήρχε συνωστισμός, ας προβλεπόταν ένα εν μέρει κλείσιμο μιας ώρας για όσους έρχονταν σε εκείνη την ώρα, όποτε χρειαζόταν μέχρι να φύγει κόσμος). Το κλείσιμο των παραλιών οδηγεί τους αθλούμενους σε δρόμους με κίνηση αυτοκινήτων, με δυνατότητα άσκησης μόνο στην άκρη αυτών, αλλά και με κίνδυνο ατυχήματος. Αλήθεια, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη σε τέτοια δυσάρεστη περίπτωση?
Πέμπτον. Απαγορεύτηκαν τα θαλάσσια αθλήματα. Να πω ότι αυτό είναι θετικό για μια ναυτική χώρα, μια χώρα που προσελκύει κόσμο για τις θάλασσές της, θα ήταν ψέμα. Οκ, αφού απαγορεύτηκαν, όσοι θα ασκούνταν στη θάλασσα, θα πάνε και αυτοί στους δρόμους.
Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν και άλλα, δεν χρειάζεται να τα ψάχνουμε. Όλοι όσοι υπάγονται στις παραπάνω κατηγορίες ασκούνταν ήδη, και απλά στράφηκαν στους δρόμους καθώς μόνο εκεί έχουν τη δυνατότητα. Πράγματι, υπάρχει και η έκτη κατηγορία. Αυτοί που όντως ποτέ δεν έβγαιναν στους δρόμους για άσκηση και πρωτοβγήκαν τώρα, είτε πραγματικά για να γυμναστούν, είτε με πρόφαση, απλά για να κάνουν "βόλτα". Και εδώ, δεν βρίσκω κάτι το παράλογο. Να κλειστεί κάποιος εντελώς δύο μήνες στο σπίτι, είναι αδύνατο. Οι αρνητικές ψυχολογικές συνέπειες θα είναι βαριές. Είναι λογικό και κάποιος που ως τώρα έβγαινε για άλλα πράγματα πχ καφετέρια, να βγει στον δρόμο. Αντιλαμβάνονται και αυτοί που δεν το είχαν προσέξει ή δεν έδιναν σημασία, ότι η άσκηση είναι αγχολυτική και ψυχοθεραπευτική, ειδικά στις τωρινές δύσκολες στιγμές.
Από όλους τους παραπάνω αθλούμενους, αρκετοί θα βγουν και καθημερινά, καθώς ο αθλητισμός είναι και θα είναι για αυτούς, τρόπος ζωής. Πρώτα μοιράζονταν και στους άλλους χώρους, τώρα σπίτι τους είναι ο δρόμος.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους δρόμους λοιπόν, για να παραφράσουμε την γνωστή φράση. Λογικό, καθώς οι δρόμοι είναι το μόνο που έμεινε, εκτός από το σπίτι, για άσκηση. Την επόμενη φορά που θα ενοχληθεί κάποιος πολίτης ή κάποιος ιθύνοντας για τον πολύ κόσμο που βλέπει να τρέχει ή να περπατάει, ας αναλογιστεί ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα όλων των μέτρων, που τα περισσότερα καλώς, αλλά μερικά και υπερβολικά, επιβλήθηκαν. Αν είναι και ιθύνοντας, θα είναι θετικό για αυτόν αν αναθεωρήσει κάποια από αυτά τα μέτρα όπου χρειάζεται (κυρίως τα μέτρα για τις παραλίες και τις θάλασσες). Μην ξεχνάμε ότι το ζητούμενο κάθε μέτρου είναι να μην υπάρχει συνωστισμός και κοντινές αποστάσεις μικρότερες του ενάμισυ μέτρου. Περισσότεροι περιορισμοί είναι αχρείαστοι, και δυσκολεύουν μια κατάσταση που ήδη είναι πρωτόγνωρη για όλους μας.
Καταρχάς, υπάρχουν (υπάρχουμε) όσοι ήδη βγαίναμε στους δρόμους επί χρόνια, σχεδόν καθημερινά, και περνούσαμε περίπου απαρατήρητοι.
Δεύτερον. Με το κλείσιμο των χιλιάδων γυμναστηρίων ανά την Ελλάδα, έχοντας το καθένα μερικές εκατοντάδες αθλούμενων. Όλοι αυτοί, δεν θα πρέπει να αναζητήσουν τη συνέχιση της άσκησης στο μόνο που έχει μείνει ανοιχτό?... στους δρόμους.
Τρίτον. Έκλεισαν τα στάδια, έκλεισαν τα πάρκα, οι πισίνες. Εκατοντάδες κόσμος αθλούταν καθημερινά σε αυτά, χωρίς να υπολογίζουμε και τους αθλητές των σωματείων. Και αυτοί οδηγήθηκαν λοιπόν στους δρόμους.
Τέταρτον. Κλειστές και οι παραλίες (Θεσσαλονίκης, Πάτρας, Βόλου, Ηρακλείου κλπ κλπ κλπ). Δεν υπάρχει ειδικός που να συμφωνεί με αυτό το κλείσιμο. Όλοι αυτοί οι χώροι έχουν το χαρακτηριστικό ότι λόγω του μεγάλου τους πλάτους αν ήταν ανοιχτοί θα έδιναν τη δυνατότητα της άσκησης χωρίς συνωστισμό (ή αν θεωρήσουμε ότι λόγω πολυκοσμίας σε κάποιες περιπτώσεις υπήρχε συνωστισμός, ας προβλεπόταν ένα εν μέρει κλείσιμο μιας ώρας για όσους έρχονταν σε εκείνη την ώρα, όποτε χρειαζόταν μέχρι να φύγει κόσμος). Το κλείσιμο των παραλιών οδηγεί τους αθλούμενους σε δρόμους με κίνηση αυτοκινήτων, με δυνατότητα άσκησης μόνο στην άκρη αυτών, αλλά και με κίνδυνο ατυχήματος. Αλήθεια, ποιος θα αναλάβει την ευθύνη σε τέτοια δυσάρεστη περίπτωση?
Πέμπτον. Απαγορεύτηκαν τα θαλάσσια αθλήματα. Να πω ότι αυτό είναι θετικό για μια ναυτική χώρα, μια χώρα που προσελκύει κόσμο για τις θάλασσές της, θα ήταν ψέμα. Οκ, αφού απαγορεύτηκαν, όσοι θα ασκούνταν στη θάλασσα, θα πάνε και αυτοί στους δρόμους.
Αντίστοιχα παραδείγματα υπάρχουν και άλλα, δεν χρειάζεται να τα ψάχνουμε. Όλοι όσοι υπάγονται στις παραπάνω κατηγορίες ασκούνταν ήδη, και απλά στράφηκαν στους δρόμους καθώς μόνο εκεί έχουν τη δυνατότητα. Πράγματι, υπάρχει και η έκτη κατηγορία. Αυτοί που όντως ποτέ δεν έβγαιναν στους δρόμους για άσκηση και πρωτοβγήκαν τώρα, είτε πραγματικά για να γυμναστούν, είτε με πρόφαση, απλά για να κάνουν "βόλτα". Και εδώ, δεν βρίσκω κάτι το παράλογο. Να κλειστεί κάποιος εντελώς δύο μήνες στο σπίτι, είναι αδύνατο. Οι αρνητικές ψυχολογικές συνέπειες θα είναι βαριές. Είναι λογικό και κάποιος που ως τώρα έβγαινε για άλλα πράγματα πχ καφετέρια, να βγει στον δρόμο. Αντιλαμβάνονται και αυτοί που δεν το είχαν προσέξει ή δεν έδιναν σημασία, ότι η άσκηση είναι αγχολυτική και ψυχοθεραπευτική, ειδικά στις τωρινές δύσκολες στιγμές.
Από όλους τους παραπάνω αθλούμενους, αρκετοί θα βγουν και καθημερινά, καθώς ο αθλητισμός είναι και θα είναι για αυτούς, τρόπος ζωής. Πρώτα μοιράζονταν και στους άλλους χώρους, τώρα σπίτι τους είναι ο δρόμος.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους δρόμους λοιπόν, για να παραφράσουμε την γνωστή φράση. Λογικό, καθώς οι δρόμοι είναι το μόνο που έμεινε, εκτός από το σπίτι, για άσκηση. Την επόμενη φορά που θα ενοχληθεί κάποιος πολίτης ή κάποιος ιθύνοντας για τον πολύ κόσμο που βλέπει να τρέχει ή να περπατάει, ας αναλογιστεί ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα όλων των μέτρων, που τα περισσότερα καλώς, αλλά μερικά και υπερβολικά, επιβλήθηκαν. Αν είναι και ιθύνοντας, θα είναι θετικό για αυτόν αν αναθεωρήσει κάποια από αυτά τα μέτρα όπου χρειάζεται (κυρίως τα μέτρα για τις παραλίες και τις θάλασσες). Μην ξεχνάμε ότι το ζητούμενο κάθε μέτρου είναι να μην υπάρχει συνωστισμός και κοντινές αποστάσεις μικρότερες του ενάμισυ μέτρου. Περισσότεροι περιορισμοί είναι αχρείαστοι, και δυσκολεύουν μια κατάσταση που ήδη είναι πρωτόγνωρη για όλους μας.