Δεν ξέρω πως να ευχαριστήσω τα εκατοντάδες σωματεία όλου του αθλητικού χώρου της Ελλάδας, τους χιλιάδες αθλητές και πολίτες, που επικοινώνησαν για να μας συμπαρασταθούν για όσα συνέβησαν σε βάρος μου και σε βάρος και άλλων αθλητών στη Μακρινίτσα στις 7 Φεβρουαρίου, την ώρα πού έκανα αυτό που κάνω καθημερινά επί 23-24 χρόνια, ακολουθώντας τον αθλητισμό ως Τρόπο Ζωής. Από την προσφορά όλων, αποδέχομαι θερμά την ηθική υποστήριξη, και αρνούμαι ευγενικά την υλική. Το ποσό του προστίμου των 5.000 ευρώ, με ένα μόνο ναι, θα είχε υπερκαλυφθεί. Το ζητούμενο βέβαια, δεν είναι η πληρωμή προστίμων που οδηγούν τον αθλητισμό σε συλλήψεις και κατηγορούμενο, τον ίδιο τον αθλητισμό, όχι εμένα, στα δικαστήρια. Η δικαίωση ήρθε από την πρώτη στιγμή από όλους σας ηθικά. Θα έρθει και θεσμικά.
Η υπόθεση ακολουθεί τη δικαστική οδό, και ευχαριστώ θερμά την νομική ομάδα που την έχει αναλάβει, με επικεφαλής τους δικηγόρους κ. Ευτύχιο Εσμάουϊ και κ. Παναγιώτη Ρεκκέ.
Βαθύτερη αιτία όσων συνέβησαν, είναι το μη άνοιγμα του αθλητισμού επί ένα χρόνο, και οι αγκυλώσεις σε κανονισμούς για την άσκηση, εκεί που δεν χρειάζεται. Πολλά μέτρα που αφορούν το lockdown είναι λειτουργικά και απαραίτητα, αλλά άλλα προσθέτουν προβλήματα αντί να τα επιλύουν, όπως φαίνεται στην περίπτωσή μας και θα αναλύσω παρακάτω.
Ο αθλητισμός είναι ίσως το πιο υγιές κομμάτι μιας κοινωνίας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, και η συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών μέσω του κόπου και του ιδρώτα δεκαετιών, έμαθε να υπομένει τις δυσκολίες, και συμμορφώνεται καλύτερα από όλους σε κάθε μέτρο που επιβάλλεται. Έτσι, είναι ακόμη πιο άδικο όταν υπόκειται περιορισμούς εκεί που δεν χρειάζεται, όταν περιορίζεται ή και παρεμποδίζεται η άσκηση του αθλήματός του για τον κάθε αθλητή. Όταν εκτός από αυτά, ακολουθεί ένα πρόστιμο 300 ή 5.000 ευρώ και μια σύλληψη, αποτελεί προσβολή προς όσους παίρνουν αντί της όποιας αναγνώρισης από την Πολιτεία, δικάσιμο επειδή «δεν τήρησαν τα κατεπείγοντα μέτρα αποφυγής και περιορισμού της διάδοσης κορωνοϊού».
Θα ήταν πολύ πιο απλό το θέμα αν αφορούσε αποκλειστικά εμένα. Λίγοι έχουν καταλάβει ότι αφορά κυριολεκτικά, 10.000.000 Έλληνες. Βάση του ορισμού ότι «επιτρέπεται η άθληση σε συνθέσεις ως 3 άτομα», αν βρεθούν ή θεωρηθεί ότι βρέθηκαν να κάνουν άσκηση, έστω ένα περπάτημα στην παραλία, 4 ή περισσότερα άτομα, κινδυνεύουν να υποστούν τα πρόστιμα που φτάνουν ως και 5.000 ευρώ με σύλληψη για «διοργάνωση συνάθροισης».
Τα προβλήματα δεν θα υπήρχαν αν για κάθε δραστηριότητα ορίζονταν εξειδικευμένα μέτρα που θα διασφάλιζαν την απρόσκοπτη συνέχιση της, αντί να της θέτουν: α) προβλήματα ασφαλείας ζωτικού κινδύνου μέσω του περιορισμού των 3 ατόμων, και β) το ενδεχόμενο προστίμων και συλλήψεων. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τις πεζοπορίες δεν υπάρχει, και θα εξηγήσω παρακάτω.
Ο σύλλογός μας, ο Σύλλογος Δρομέων Υγείας Βόλου, τα προηγούμενα χρόνια σπανιότατα μετείχε σε πεζοπορίες. Οι αγώνες δρόμου που γίνονταν κατά δεκάδες σε όλη την Ελλάδα ανά Σαββατοκύριακο, έκλεβαν το ενδιαφέρον των μελών μας και μετείχαν σε αυτούς. Από τον Μάρτιο του 2020, οι αγώνες σταμάτησαν λόγω του covid-19. Τα μέλη αναζήτησαν κάποια άλλη αθλητική δραστηριότητα για να γεμίσουν τις Κυριακές τους. Και αυτή δεν άργησε να βρεθεί. Ήταν οι πεζοπορίες. Αγαπήθηκαν, και καθιερώθηκαν. Μόνος του καθένας στην αρχή όπως προβλεπόταν, ομαδικά από τον Μάιο και το καλοκαίρι όταν τελείωσε το πρώτο lockdown. Η ανακοίνωση που υπήρχε για τις πεζοπορίες και μπορεί να τη βρει σε αναρίθμητες πηγές στο διαδίκτυο με αναζήτηση σε δημοσιεύσεις πολλών μηνών, ήταν: «Οι πεζοπορίες θα συνεχίζονται με πρωτοβουλία μελών του ΣΔΥ Βόλου, και κάθε βδομάδα θα ανακοινώνεται το πρόγραμμα της κάθε νέας διαδρομής. Υπενθυμίζεται ότι οι συναντήσεις και οι πορείες γίνονται σε στυλ παρέας και όχι επίσημης οργάνωσης». Πράγματι, ποτέ καμία πεζοπορία δεν οργανώθηκε από τον σύλλογο. Ποτέ δεν συζητήθηκε σε συνεδρίαση του ΔΣ, ποτέ δεν συζητήθηκε σε Γενική Συνέλευση, αυτά προκύπτουν άλλωστε και από τα πρακτικά. Τα πάντα γίνονται σαν να είμαστε όλοι μια παρέα, αντί στην παραλία στο βουνό, φυσικά αποκλειστικά δωρεάν, και πάντα διευκρινίζαμε αυτό όταν επιτρέπονταν οι ομαδικές δράσεις, ώστε να μην υπάρξει κάποια παρεξήγηση, και για να μην έχει κάποιος απαιτήσεις που θα υπήρχαν από μία οργανωμένη δράση με πληρωμή.
Αρχές του Νοέμβρη ανακοινώθηκε το lockdown νο 2. «Με την πεζοπορία Βένετο - Πετρομέλισσο ολοκληρώθηκαν οι ομαδικές δραστηριότητες του ΣΔΥ Βόλου. Κανονικά θα συνεχίζονται όλες οι ατομικές προπονήσεις και πορείες» ήταν ο τίτλος της ανακοίνωσης του συλλόγου στις 3 Νοεμβρίου 2020. Και συνέχιζε: "Καθώς τα κρούσματα του κοροναϊού αυξάνονται πανελλαδικά, ο ΣΔΥ Βόλου προλαβαίνοντας τις εξελίξεις, ανακοινώνει ότι μέχρι τη βελτίωση της κατάστασης και της χαλάρωσης των μέτρων από την Πολιτεία, οι δράσεις θα σταματήσουν να γίνονται ομαδικά. Οι ομαδικές προπονήσεις που γίνονταν, πλέον θα γίνονται αυστηρά μόνο με ατομικό τρέξιμο. Το ίδιο και οι πεζοπορίες, όπου καθένας θα κινείται μόνος του, ή για λόγους ασφαλείας με ένα ακόμη άτομο σε σχετικά κοντινή απόσταση". Την ανακοίνωση μπορεί να βρει κάποιος σε δεκάδες πηγές με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο, αλλά και στον τοπικό τύπο των επόμενων εκείνων ημερών.
Οι δράσεις πράγματι συνεχίστηκαν. 362 μέλη έχει ο ΣΔΥ Βόλου, και υπολογίζεται ότι καθημερινά τουλάχιστον 300 από αυτούς κάνουν την προπόνησή τους. Μόνοι, ανά δυάδες ή τριάδες, όπως επιτρέπεται. Θα αναρωτηθεί κάποιος. Νόσησε κανείς? Η απάντηση είναι ότι αν υπήρχε η παραμικρή ανευθυνότητα, μεγάλος θα ήταν ο αριθμός όσων θα είχαν νοσήσει κατά καιρούς, συμπεριλαμβανομένων των οικογενειών τους. Περίπου 5 μέλη του συλλόγου έχουν νοσήσει ως τώρα από αιτίες άσχετες με αθλητική δραστηριότητα. Για σιγουριά, φυσικά κάναμε ιχνηλάτηση. Δεν χρειάστηκε παρά να είναι ολιγόλεπτη. Όλοι τηρούσαν τους κανόνες. Κανείς δεν είχε έρθει σε επαφή με άλλο μέλος. Η υπευθυνότητα του κάθε ένα που προϋπήρχε και πάντα υπήρχε, η απαρέγκλιτη τήρηση πρωτοκόλλου και κανονισμών, οδήγησε 14 μέρες μετά, τον κάθε νοσούντα να επιστρέψει πλήρως υγιής στην κανονική ζωή. Η θωράκιση της υγείας που κάνουν τα μέλη επί χρόνια μέσω του αθλητισμού, πιθανότατα συνέβαλε στην ήπια αντιμετώπιση του ιού.
Τα μέλη μας λοιπόν τηρώντας τους κανονισμούς, αναγκάζονται να κάνουν τις πεζοπορίες σε ομάδες ως 3 ατόμων. Και λέω αναγκάζονται, επειδή θυσιάζουν ζωτικά θέματα ασφαλείας προκειμένου να τηρούν τον κανονισμό, καθώς και για να μη κινδυνεύσουν με πρόστιμα και συλλήψεις για συνάθροιση. Ο νο 1 κανόνας παγκοσμίως για τις πεζοπορίες, που γνωρίζουν όλοι πλην δυστυχώς όσων έβγαλαν τους κανονισμούς στη χώρα μας για την άσκηση, είναι, οι πεζοπορίες να γίνονται από αρκετά άτομα. Εξυπακούεται ότι κανένας λόγος δεν υπάρχει, τα αρκετά αυτά άτομα (αν επιτρέπονταν οι ομαδικές δράσεις) να κινούνται ως «μπουλούκι». Άλλωστε ποτέ δεν γίνεται αυτό. Το μόνο που χρειάζεται, είναι κάθε πεζοπόρος να έχει οπτική επαφή πχ 50 ή 100 ή και 200 μέτρων από τον αμέσως προηγούμενο και τον αμέσως επόμενο, καθώς και οι προπορευόμενοι να σταματούν κατά διαστήματα ώστε να πλησιάσουν και όσοι έχουν μείνει αρκετά πίσω. Έτσι κανένας δεν θα χαθεί, αλλά και αν κάποιος κινδυνεύσει, οι άλλοι θα τον σώσουν, ή θα καλέσουν βοήθεια αν πρόκειται για κάτι σοβαρό.
Κατά μέσο όρο, 20 άτομα μετείχαν σε κάθε πεζοπορία όσο επιτρέπονταν οι ομαδικές. Σε αυτές, βρισκόταν άτομο (ναυαγοσώστρια) που γνωρίζει πρώτες βοήθειες, άλλο άτομο με φαρμακείο, με αλουμινοκουβέρτες κλπ, και αν συνέβαινε κάτι, θα υπήρχε η ανάλογη κινητοποίηση. Το μέτρο του lockdown «τρία άτομα ανά άσκηση», έκοψε τα πόδια όλων. Οι κανόνες ασφαλείας πήγαν περίπατο. Τα πχ 20 άτομα, θα έπρεπε να χωριστούν σε 7 τριάδες που καθεμία θα έκανε τη δική της διαδρομή, σε άλλα μέρη, ώρες, ή και ημέρες. Και το έκαναν. Ως δρομείς και όχι ως κλασικοί πεζοπόροι ή ορειβάτες, ελάχιστοι από τους 20 έχουν την εμπειρία να κάνουν μεγάλες, δεκάωρες διαδρομές ανά 3 άτομα, χωρίς άτομο μαζί που να ξέρει πρώτες βοήθειες, να έχει φαρμακείο κ.α. Κυριολεκτικά, τόσο λογικό είναι το μέτρο του «3 άτομα στην άσκηση» και για τις πεζοπορίες, που κάποιον είτε θα τον ψάχνει το ελικόπτερο επειδή χάθηκε, είτε θα τον ψάχνουν τα 4 περιπολικά της αστυνομίας και της ασφάλειας που μας έγραψαν στη Μακρινίτσα επειδή θεώρησαν ότι ξεπεράσαμε τον αριθμό των 3 ατόμων. Ναι, έπιασαν 6 (2 του συλλόγου μας και 4 άσχετους με εμάς και τους πλέον σχετικούς με το βουνό. Ο Γιώργος Γερογιάννης μάλιστα εργάζεται στον Όλυμπο, επεμβαίνει σε κάθε περιστατικό διάσωσης, και αποτελεί την μέγιστη ΥΒΡΙ η αντιμετώπιση της Πολιτείας προς το μέρος του με συνοδεία προστίμου για ... άσκοπη μετακίνηση!). Στη δικογραφία μάλιστα γράφουν ότι είμαι διοργανωτής συνάθροισης 12 ως 15 ατόμων κι ας «έπιασαν» 6, και βάση αυτού, καθώς και των παρακάτω επώνυμων μαρτυριών που διαθέτω, προκύπτουν τα πιο κάτω ερωτήματα.